Mijn reis naar Wonderland
Dank je wel dat je de tijd neemt om mijn reisverhaal in een korte versie te lezen.
Santosh betekent tevredenheid of voldoening. Santosa is het originele Sanskrit woord. Na een zeer intens “Out of your Mind” retreat kreeg ik deze naam. Hét retreat waarin ik leerde om uit mijn hoofd te gaan en mijn hele lichaam weer te voelen. Wat had ik dat nodig!
Ik ben Bas Groenendijk en leef al meer dan 29 jaar samen met mijn allerliefste Sandra. Samen met Sandra en onze twee zonen heb ik een tevreden, heerlijk en rijk leven. Dankbaar ben ik voor de fijne familie, vrienden en mooie mensen om mij heen.
Gebeurtenissen in mijn vroege jeugd hebben mij gevormd. Verlatingsangst, faalangst en minderwaardigheid zijn thema’s waar ik nog steeds in meer of mindere mate mee kan worstelen. Er bewust van zijn, het aangaan en er mee omgaan helpen mij om het niet je leven te laten bepalen.
Mijn onbewuste verlatingsangst begon toen mijn moeder, huilend vol in haar emotie, mij als kleine baby achterliet bij mijn strenge opa en oma, om op zakenreis te gaan met mijn vader. Als jonge puber werd ik verlaten door mijn vader vanwege de echtscheiding. Waar later mijn moeder samen met mijn twee jongere broers vertrok naar het buitenland. Ik ging weer terug naar mijn vader omdat ik van alles beloofd kreeg. Ik herinner me nog dat een volle kledingkast met allemaal nieuwe kleren mij over de streep trok om bij mijn vader te gaan wonen. Wat voelde ik mij verscheurd, zeker als er weer een brief van mijn moeder en broertjes uit Frankrijk kwam. Ik huilde, was boos en zat vol frustraties. En mijn emoties kon ik niet delen met mijn vader. Want jongens huilen niet, kreeg ik te horen! Wat heb ik in die tijd mijn moeder gemist, bij haar mocht ik altijd precies zijn wie ik wilde zijn! Ik voelde niet alleen verdriet omdat ik mijn moeder en broertjes zo enorm miste. Maar ook enorme boosheid naar haar, het gebrek aan geborgenheid en minderwaardigheid. Ik voelde me in de steek gelaten. Verlaten!
Ik liet door mijn vader bepalen wat goed voor me was. Mijn droom om te werken als kok. “Nee, dan moet je wel heel goed zijn om voldoende geld te verdienen” zei hij me dan. Onderzoeken, luisteren en uitgedaagd worden naar waar mijn passie lag, zat er niet in. De scholen waarop ik zat, maakte ik dan ook niet af. En telkens wanneer ik mijn vader teleurstelde, hoe minderwaardiger ik mij ging voelen. Samen met mijn broers spreken we nog regelmatig hoe bepalend de invloed van je vader en moeder is in je vroege jeugd. We hebben er alle drie, in meer of minder mate, nog steeds mee te doen.
De conditioneringen over seksualiteit die ik mee kreeg, heb ik erg sterk gevoeld. Alleen de traditionele relatievormen waren aanvankelijk ok. Iets anders ontdekken. Ho maar! Als jong onschuldig spelend kind had ik een intieme ervaring met een andere jongen wat enorm veroordeeld werd door mijn vader. Ik mij nog letterlijk de volgende woorden van hem herinneren; “Je bent toch geen homo. Weet je hoe gevaarlijk dat is? Straks krijg je AIDS en ga je dood.”
En dan valt je moeder na de scheiding ook nog op vrouwen. What the fuck! Wat moet ik hier nu mee? De conditioneringen die ik van mijn vader had meegekregen waren zo sterk aanwezig dat ik mij jaren voor mijn moeder ging schamen. Het duurde erg lang voordat ik haar relatie met een vrouw kon accepteren. En nu, nu ben ik haar zo dankbaar het voorbeeld te zijn in het kiezen en ondervinden van je seksualiteit. Ik ben zo trots op mijn moeder om wie zij is. Ik ben haar eeuwig dankbaar. Zij heeft mij geleerd onvoorwaardelijk lief te hebben en liefde te geven. Dit is een imprint die ik vanaf de baarmoeder tot op heden altijd mag ervaren.
Mijn vader is altijd behoorlijk bepalend geweest in mijn leven. Tot op een dag na een aantal sessies bij een sacraal therapeute. Ohhh yeaaaah! Hier werd het zaadje naar Wonderland geplant. Ik liep bij de therapeute vanwege constante hoofdpijn en vele migraine aanvallen. Na een aantal behandelingen werd het mij steeds duidelijker. Ik moest af van het juk van mijn vader wat ik constant voelde. Ik kon nog maar één ding doen. De confrontatie met mijn vader. Ik ging naar de boerderij waar hij woonde. Vroeg hem mee te gaan naar buiten. Met het hart in mijn keel sprak ik tegen hem de volgende woorden; “Jij bepaalt niet meer mijn leven. Ik ben volwassen en maak mijn eigen keuzes, ik zou graag willen dat je deze respecteert en onvoorwaardelijk van mij blijft houden.” En dat heeft mij geholpen, mezelf uitspreken, mijn eigen pad kiezen! De hoofdpijn was snel weg.
Het zaadje van mijn pad naar Wonderland was geplant, toch duurde het even voordat het ging groeien.
Ik was 30 jaar toen ik mij zo durfde af te zetten en uit te spreken tegen mijn vader. Twee jaar later overleed hij aan de zeer progressieve spierziekte ALS. Wat was hij een trotse opa. Zo trots als hij op zijn kleinzoon was en dit ook kon laten zien, dat heeft hij ook altijd gevoeld naar zijn kinderen, alleen hij had niet geleerd van zijn ouders om liefde uit te spreken. Toen had ik dat graag gehoord en nodig, nu is het ok.
Ik ben mijn vader net zo dankbaar als mijn moeder. Waar mijn moeder mij leerde onvoorwaardelijk lief te hebben, te zorgen en mijn vrouwelijke energie te omarmen, leerde mijn vader mij ondernemend, sterk, avontuurlijk, gewaagd, moedig, overtuigend, activerend, stimulerend, motiverend en grappig te zijn. Bovenal leerde hij mij om juist ook sterk in mijn mannelijke energie te staan. Waar mijn moeder vooral mijn vrouwelijke energie voedde, deed mijn vader dat voor de mannelijke energie. Het is tof om te voelen en ervaren dat ik beide energieën in mij heb en kan laten werken wanneer nodig.
Ik leefde een lange tijd in Gewoonland. Het was voor mij geen rijk leven. Nooit tevreden met mijn inkomen. Weinig echte vriendschappen. Het ontbreken van diepgang. Geen leuke baan. De week maar door zien te komen om vervolgens in het weekend vooral veel te eten, drinken en niet meer passende feestjes af te blijven gaan. “Zingevend ben ik niet. Ik ben het leven niet waard. Ik heb de wereld niets meer te bieden. Ik ben afhankelijk van anderen, ik kan het niet alleen. Ik kan niet leven met onzekerheden”. Het waren de overtuigingen die mij lang vasthielden in Gewoonland.
Vooral mijn verlies aan bestaansrecht en zelfafwijzing was het keerpunt in mijn leven.
Waarom ben ik hier op deze planeet, heb ik wel een zinvol leven? Vragen die ik maar niet kon beantwoorden. Op mijn werk voelde ik mij eenzaam. Een werkgever die ik al meer dan 20 jaar trouw was gebleven. Na die 20 jaar verloor ik de verbinding met het werk, met mijn collega’s en nog erger de verbinding met mijzelf. De worsteling met mijn bestaansrecht werd steeds heftiger. Hey joh, stel je niet zo aan. Je hebt een heerlijk leven zo met je vrouw en kinderen. Ja, van buiten leek dat ook echt zo. Van binnen ging ik langzaam kapot. Ik wilde mijn baanzekerheid en goede inkomen niet opgeven. Ik zat vast. Vast in het gouden kooitje. Ik werd ziek! Mijn eerste chakra was letterlijk beschadigd! Een aantal operaties volgde om een peri-anaal fistel te verwijderen. Met pijn, verdriet en onzekerheid heb ik weken noodgedwongen thuis moeten herstellen. Nu wil ik het echt anders!
En toen kwam het inzicht.
Afleiding en verdoving hielpen niet meer bij mij. Ik moest aan de slag met mijn minderwaardigheidsgevoel, mijn faalangst en verlatingsangst. En bovenal de afwijzing van mijzelf. Ik wilde weer de verbinding met mijzelf voelen die ik kwijt was. Het vertrouwen in mijzelf. Trots zijn op mijn uniciteit. Weer dat kleine enthousiaste en energieke jongetje zijn. Ja dat wilde ik. Ik wil weer leven. Maar hoe?
Hoe kan ik dan weer mijn levensenergie, levenslust, enthousiasme en zingeving terug krijgen? Alleen ik heb de sleutel om mijn bestaansrecht terug te krijgen en zelfliefde weer voelen. Ik ging op zoek. Veel lezen. Wat is er allemaal meer in het leven. Bestaat er echt een Wonderland?
Mijn doorbraak.
Sandra was met twee vriendinnen naar een Tantra informatieavond geweest en kwam onder de indruk thuis van wat ze gezien en gehoord had. Tantra wat is dat? Ik had er al wel over gelezen en het leek mij allemaal zo zweverig. Niks voor mij dacht ik nog. Tot Sandra die zelfde avond mij erover vertelde. Het klonk allemaal zo mooi. Te mooi om waar te zijn eigenlijk. Gelukkig was er een week later ook nog een informatieavond voor mannen. Wauw, wat gaf dat een andere kijk op het leven. Jaaaaaa! Mocht het geplante zaadje eindelijk gaan groeien?
Sandra en ik maakte een afspraak voor een sessie. Twee weken later stapten we op een koude en geurige herfstdag in een mooie, lichte en tegen de natuur aan gelegen vrije praktijkruimte. Ik was gespannen. Zou het nu eindelijk? Ga ik hier bij deze vrouw stappen maken. Mezelf weer vinden? Mezelf weer voelen? Gaat deze vrouw mij de weg wijzen? Ik wilde zo graag, ik was het leven in Gewoonland echt zat! Ik wilde weer leven!
We werden heel liefdevol ontvangen. Sandra voelde al twee weken dat de afspraak vooral voor mij van groot belang kon zijn. Eerst werden we op ons gemak gesteld en hebben we vragen beantwoord waarom wij, en dus vooral ik, bij deze geweldige coach en lichaamswerker een afspraak hadden gemaakt. Vervolgens is ze met mijn lichaam aan het werk gegaan. Wat er toen letterlijk en figuurlijk bij mij werd aangeraakt was Ecstacy. Bliss. Heaven! Allemaal vanuit mijn eigen lichaam. Jaaaaa ik wil meer. Ik wil hier blijven. Mijn reis naar Wonderland is nu echt begonnen.
Deze reis, mijn pad bewandelen is echt niet alleen maar Ecstacy, Bliss en Heaven. No way! Het ontwikkelen en groeien doet soms enorm veel pijn en geeft verdriet. Het is stapje voor stapje. Rustig aan. Samen met mijn allerliefste Sandra. Regelmatig ook alleen. Het loslaten van oude patronen en overtuigingen gaat echt niet zo maar. Wat ik afgelopen jaren in de talloze retreats, workshops en opleidingen heb ervaren is dat ik mijn kracht heb gevonden in mijn kwetsbaarheid. Het laat je groeien. Het is zo mooi om dit pad in Wonderland te blijven volgen. Ik blijf mij maar verwonderen! En ja, ik begeleid en ondersteun jou met al mijn liefde om jouw pad te gaan bewandelen naar Wonderland.
